Autora interpelacji poselskiej nr 36124 zainteresował problem ustalania rezydencji podatkowej obywateli ukraińskich przebywających w Polsce w związku z konfliktem zbrojnym w Ukrainie. Zauważył, że niektórzy uchodźcy po półroczu przebywania w Polsce mogą stać się polskimi rezydentami podatkowymi, co może skutkować powstaniem obowiązku rozliczenia się w Polsce z wszystkich uzyskiwanych przychodów. W związku z tym zapytał: "Czy okres pobytu obywateli ukraińskich w Polsce związany z konfliktem zbrojnym w Ukrainie może nie być brany pod uwagę przy ustalaniu ich rezydencji podatkowej?".
Ministerstwo Finansów w odpowiedzi na tę interpelację, udzielonej 24 października 2022 r., nr DSP3.054.12.2022 24, stwierdziło, że w zakresie rezydencji podatkowej obywateli Ukrainy podczas ich czasowego pobytu na terytorium Polski zakłada się stosowanie obowiązujących przepisów ustawy o PIT oraz umowy o unikania podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską i Ukrainą (dalej zwanej umową).
Resort finansów przypomniał, że na gruncie ustawy o PIT zakres obowiązku podatkowego w Polsce reguluje art. 3 ust. 1 updof, z którego wynika, że gdy dana osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania na terytorium Polski, to podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.
Z art. 3 ust. 2a updof wynika natomiast, że w sytuacji, gdy osoby fizyczne nie mają na terytorium Polski miejsca zamieszkania, podlegają w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, a więc płacą w Polsce podatek dochodowy tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski.
Na podstawie art. 3 ust. 1a updof, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski uważa się osobę fizyczną, która:
1) posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2) przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Zgodnie z art. 4 ust. 2 umowy, status osoby fizycznej mającej miejsce zamieszkania w obu państwach (w Polsce i w Ukrainie), określa się według następujących zasad, zwanych regułami kolizyjnymi:
a) osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek jej interesów życiowych),
b) jeżeli nie można ustalić, w którym państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym państwie, w którym zwykle przebywa,
c) jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym państwie, którego jest obywatelem,
d) jeżeli jest ona obywatelem obu państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.