Jedną z form działalności socjalnej prowadzonej przez pracodawcę jest zapewnienie pracownikom świadczenia urlopowego. Mogą je wypłacać firmy pozabudżetowe, niezobowiązane do tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Świadczenie urlopowe jest wypłacane raz w roku każdemu pracownikowi korzystającemu w danym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych. Nie może ono przekroczyć wysokości odpisu podstawowego ustalanego stosownie do rodzaju zatrudnienia. Kwotę wspomnianego świadczenia ustala się w proporcji do wymiaru czasu pracy pracownika (z wyjątkiem młodocianych). Jego wypłata powinna nastąpić w dniu poprzedzającym rozpoczęcie urlopu.
W okresie epidemii w wielu zakładach skorzystano z rozwiązań antykryzysowych przewidzianych w art. 15g lub art. 15gb specustawy w sprawie COVID-19. Przewidują one możliwość obniżenia wymiaru czasu pracy pracowników nie więcej niż o 20%. W kontekście zastosowania tego rozwiązania pojawiło się pytanie, czy świadczenie urlopowe wypłacane pracownikowi, któremu obniżono wymiar czasu pracy na podstawie wskazanych przepisów, powinno być ustalone proporcjonalnie do tego obniżonego wymiaru. Z takim zapytaniem nasze Wydawnictwo zwróciło się do Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej. Resort pracy w piśmie z dnia 12 sierpnia 2020 r. odpowiedział na to pytanie twierdząco wskazując, że "(...) jeśli pracodawca wypłacający świadczenie urlopowe skorzystał z przywołanej regulacji (art. 15g i art. 15gb specustawy w sprawie COVID-19 – przyp. red.) i obniżył pracownikom kodeksowy wymiar czasu pracy maksymalnie o 20%, to wysokość świadczenia urlopowego byłaby ustalana z uwzględnieniem obowiązującego pracownika w dniu ustalania wysokości świadczenia, obniżonego w stosunku do kodeksowego, wymiaru czasu pracy. (...)".